Txomin eta Garbiñe erriko jaietan

Enbeita, [Kepa]

 Tx.-

 Egizko nere bizi lagun bai

 aurkeratu nairik nago,

 neure maiterik begikoena

 emendik urrin ez dago.

 Biotz-biotzez maite dodana

 geruego ta geiago,

 dantzara ointxe deituko neuke

 gerturik baldin ba'lego.

 Gar.-

 Dantza bi dabiltz zelai onetan

 garbia eta nastua,

 garbi ori da euskaldun zarren

 kistar-joles egizkua,

 beste oi barriz or erbestetik

 lapurra legez sartua,

 txerrenen jolas zikin ortara

 Garbiñe beintzat ezdua.

 Tx.-

 Dantza zar ori gitxik nai dute

 geienak barriz bestia,

 modea da gaur zerbait direnak

 baltzeoz jolestutia:

 ta zeu izanik neskatilarik

 bikañena ta gaztia,

 tamalgarririk andiena zait

 zuk ni ukatzen astia.

 Gar.-

 Modea da bai zoritxarrez be

 loikeriz jolastutia,

 oraindik baña moda zarrago

 gaiztokira juatia:

 bide bi degoz: txarra ta ona

 Zein nai zenduke artzia?

 Loitik duana ezingo da izan

 egizko nere maitia.

 Txomin aizkide, auzokide oi

 aditu zaizu, aditu,

 euskeldun onak iru baldintza

 onexek bearrak ditu:

 Yainkua gurtu ta euskaldunaz

 euskera gozoz mintzatu,

 itzez, egitez len eta jolas;

 beti garbirik agertu.

 Tx.-

 Ederrak dira, oso ederrak,

 Garbiñe, zure baldintzak,

 orixe bera darakuskue

 Jaunaren arrar Agintzak;

 Zuk olantxe nai, ene Garbiñe,

 zu maite nire biotzak;

 zure nai ori beteko dot, ba,

 zeu izateko neuretzat.

 Gar.-

 Biok euskaldun, ziñismendunak

 gerala ezin ukatu,

 ta au olan dala, baltzeo zikin

 ori guk nola dantzatu?

 Ezergaitik bez! Eta zuk Txomin,

 itz oi betetzen ba'dezu,

 egizko maite -Jaungoizkozkoek

 izango gera ni ta zu.