Txomin eta Garbiñe, erriko jaietan

Enbeita

     TXOMIN'EK

 Egizko nere bizi lagun bat

 Aukeratu nairik nago,

 Nere maiterik begikoena

 Emendik urriñ ez dago.

 Biotz-biotzez maite dodana

 Geruago ta geiago:

 Dantzara ointxe deituko nuke

 Gerturik baldin ba-lego.

     GARBIÑE'K

 Dantza bi dabiltz zelai onetan

 Garbia eta nastua,

 Garbi ori da euskaldun zârren

 Kistar jolaz egizkua.

 Besteoi berriz or erbestetik

 Lapurra legez sartua,

 Txerrenen jolaz zikin ortara

 Garbiñe beintzat ez dua.

     TXOMIN

 Dantza zâr ori gutxik nai dute,

 Geienak barriz bestia;

 Modea da gaur zerbait direnak

 Baltzeos Jolastutzia:

 Ta zeu izanik anderañorik

 Bikañena ta gaztia,

 Tamalgarririk aundiena zait

 Zuk ni ukatzen aztia.

     GARBIÑE

 Modea da bai zori-txarrez be,

 Loikeriz jolastutzia;

 Oraindik baña moda zârrago

 Gaiztokira juatia.

 Bide bi dagoz txarra ta ona

 ¿Zein nai zenduke artzia?

 Loitik duana ezingo da izan,

 Egizko nere maitea.

     GARBIÑE'K BERRIZ

 Txomin aizkide auzokideoi

 Aditu zazu, aditu,

 Euskaldun onak... iru baldintza

 Onexek bearrak ditu:

 Jainkua gurtu, ta euskeldunaz

 Euskera gozoz mintzatu,

 Itzez, egitez, lan eta jolaz,

 Beti garbirik agertu.

     TXOMIN

 Ederrak dira oso ederrak

 Garbiñe zure baldintzak,

 Orixe bera darakuskue

 Jauna'ren amar agintzak.

 Zuk olantxe nai ene Garbiñe

 Zu maite nire biotzak

 Zure nai ori beteko dot ba

 Zeu izateko neuretzat.

     GARBIÑE'K

 Biok euskaldun ziñez mendunak

 Gerala ezin ukatu,

 ¿Ta au olan dala "baltzeo" zikin

 Ori guk nola dantzatu?

  ¡Ezergatik beez! eta zuk Txomin

 Itzoi betetzen badezu

 Egizko maite Jaungoikozkuak

 Izango gera ni ta zu.