Soldado Kantu Zaharrak.

Elizalde, Ainhoarra.

 Zorigaitzez egun batez zortheak atzemanik,

 Nere burhaso zaharrak nigarretan utzirik,

 Soldado nintzela bada harmetan paraturik,

 Ninduten urrun eraman, urrun Eskual-herritik.

 Sor-lekhutik urruntzea zein den lastimagarri!

 Maite guzien uztea oi zein erdiragarri!

 Nik ez nuke sekulakotz adios erran nahi

 Ez nere etchekoeri, ez Eskual-herriari.

 Laster igorri ninduten Afrikaren barnera;

 Laur urthe han egon eta deithu Italiara;

 Lekhu orotarik bethi, hegalekin bezala,

 Gogoa zaitan airatzen, arin Eskual-herrira.

 Italiako lurrean sartuz geroz Frantsesak,

 Oi nolako sarraskiak! oi zer gizon galtzeak!

 Odol -hibaiez dirade han gorritu bazterrak

 Holakorik ez dezala ikhus Eskual-herriak.

 Burhaso gaicho hoitarik semeak galdurikan,

 Zenbatak ez dire jarri auhenik minenetan!

 Gure Jainko zerukoak hoin bihotz-min handitan

 Beira gaitzal'erortzetik, guziz Eskual-herrian!

 Eskualdunen omenari ez diot egin ukho,

 Nere sabre-baionetak maiz agertu lekhuko;

 Solferinon kolpaturik zioten gehiago

 Ez nintzela ez bizirik ni Eskual-herrirako!

 Atsulaiko bizkarrean Ainhoako kapeta:

 Han du nere ama onak othoitz egin ardura,

 Aingeruen erreginak bida nazan etchera,

 Bizirik eta osorik ekhar Eskual-herrira.

 Nere ama entzun duzu, oi Andre Amultsua!

 Azken hatserat nindagon jadanik hurbildua:

 Zuri esker baizen ez dut nik beiratu bizia,

 Zuri esker ikhusi dut berriz Eskual-herria!

 Mundarraingo mendi hori bethi kopeta gora

 Ikhusteak phizten deraut bihotzean pilpira;

 Italiako lurretik eri nintzen athera,

 Banan sendatu heltzean gure Eskual-herria!

 Irriskuak iraganik trankil orai etchean,

 Hauche diot Jainkoari galdetzen azkenean:

 Bizi nadin hainitz urthez aitamekin batean

 Nere egunak higatuz Eskual-herri maitean.