Udazkenaren ederra!

Basarri

 Irten kanpora bertso maiteok,

 irten al dan azkarrena,

 nik ondo dakit barrenen, preso

 oso gatzki zeudetena.

 Auek giroak! Auek eguna!

 auxe ba-da zoramena,

 Euskalerrian udazkena da

 urte-sasoirik onena.

 Beeko ordekak atsegin bizia,

 goietan fir-fir, egoa,

 otz berorik ez, dana tamaiñan

 ta zer da ederragoa?

 Zerua urdin; eguzki aitak

 jolaserako gogoa,

 eztaitako jantziarekin

 agertzen zaigu kanpoa.

 Nekazaria langille dago,

 eztu opor egiterik

 iñaurkin lanak egin bear da,

 noiz olako aldarterik?

 Gozamenetan kosetxa jaso;

 laister ganbara beterik,

 azken onak zet balio duan

 eztaukat nik esaterik.

 Txindurriaren gisan oraintxe

 saia bear egiñala,

 jakiñik orain pillatzen dana

 geo billatuko dala.

 Sinistu beste zerbaitxo ere

 uka eztitekeala,

 udazken onak negu luzea

 asko laburtzen duala.

 Itxas-gizona aitatu nai nik

 beste batzuk aitatzean,

 euskal famili osoa esta

 alkartuko gaiñontzean.

 Arrantzaleak ezin ibili

 beti burruka latzean,

 atunetako lanak eginda

 laister dituga etxean

 Langile, arrantzale ta artzai

 dendari ta nekazari

 danok begira bear diogu

 daramagun bizitzari

 Egin dan lanak izan dezala

 merezi ainbeste sari,

 aurpegi eman bearra dago

 datorren negu beltzari.

 Neguak bere, aize ta izotz,

 elur edo kazkabarra,

 bat eziñean baldin badaba

 atarramentu kaxkarra

 Langille batek derrigor dauka

 estu ibili bearra,

 bizimodua beti goraka,

 ori dago emen txarra.

 Gaur janari bat garestitzen da,

 ta biar berriz bestea,

 oiñetako ta jantziak berriz

 obe ixillik uztea.

 Ezpada lortzen prezio danei

 galga batean eustea,

 zertarako da jornal pixka bat

 geiago irabaztea?

 Iñork sendatu nai baldin balu

 ezagutzen dugu gaitza,

 bestela berriz onek dakarki

 beldurgarrizko ekaitza.

 Zuk bost geiago irabazita,

 zortzira igo bizitza,

 ori konpontzen eztan artean

 alper-alperrlk gabiltza.