Anai arrebok zer portmena
Basarri
-I-
Anai arrebok zer portamena
izan dezuten nerekin,
ainbeste maite ninduzutenik
gaur arteraiņo ez nekin,
Gure Donosti berdingabea
egitazko euskal jardiņ,
usaintsu dago, bada danetik,
lirio, arros, krabelin.
Ai! giro oni eutsi zaiogun
ez dezala aldegin,
gaixorik dagon gure izkuntza
lenbailen sendatu dedin.
Eztakit nola eskerrak eman,
eztakit nola itzegin.
Nik gauza gutxi merezi nuen
eta zuek asko egin.
-II-
Pozaren pozez, malko loditan
bustirik ditut begiak,
eta txikitzat jotzen ditut gaur
egindako lan guztiak.
Maite zaituztet: euskal itsaso,
baso, zelai ta mendiak.
Maite zaituztet: erri txukunak,
berdin baserri txuriak.
Entzun ditudan goraipen oiek
izan dira geiegiak.
Zugaitz zarrari itsatsi zaizka
nun-naitik mendu berriak.
Pozik geiena zuek ematen
dezute, BERTSOLARIAK.
Pixka bateko bizia oraindik
badauka EUSKALERRIAK!
-III-
Gure arteko jatortasun au
ezin diteke berdindu,
Aurrera ere alkar maitatzen
bear degu alegindu
uskeri danak alde bat utzi
eta alkargana bildu.
Ekin lanari gorputz ta anima
nagikeriak astindu,
gure erriak bide bakarra
nere ustetan ori du.
Eta zuek euskal urretxindorrok
etzaiteztela ixildu
Al baldin balitz gaurko zorra nik
bizkor nai nuke ordaindu
serbitzari bat emen dezute
nai dezutena agindu.
