Onesgillea

Echegaray, Karmelo

 Uda zan; eguzkiyaren

 Indarraz legorturik,

 Lorak zeuden zelai baten

 Makur eta zimelik.

 An urrean, etzeukaten

 Ibai urez ornirik,

 Ez erreka leyarrezko

 Soñulari garbirik.

 Triste zeuden ¿nola ez egon

 Tristuraz ta naigabez?

 ¿Nola ez egon penaz larriz

 Eta samintasnnez,

 Baldin, eguzki-beroaz

 Zimeldurik egunez,

 Laster il bear bazuten

 Danak, legortasunez?

 ¿Nola ez egon begiratzen

 Beti Zeru urdiñera,

 Urik eroriko ote zun

 BEren orri-tarteroz,

 Eroriko ote zan intzik

 Gabaz berez gañera;

 Legortzera zijoazen

 Landareak piztera?

 Bañan, ez euri tantorik,

 Ez intzik zan erortzen;

 Egunetik egunera

 Zijoazen igartzen,

 Zijoazen mardultasun

 Len zutena galdutzen,

 Zijoazen makurturik

 Orri-gabe gelditzen.

 Baña, gañean zeukaten

 Mendi baten jayorik,

 Iturri chiki bizi bat

 Onesgillez beterik,

 Ikusirik lorak beean

 Eguzkiyak igarrik,

 Arkaitzetan amilduaz

 Etorri zan menditik.

 Etorri zan; ta bustirik

 Beraz lora guztiyak,

 Zutitu ziran pozturik

 Ayen chorten galaiyak:

 Azaldu ziran berriro

 Chit ederki jantziyak

 Zabaldurik inguruan

 Beren usai eztiyak.

 Onesgillez etorri zan

 Iturricho garbiya,

 Beti izan zan gero, beti

 Lore ederrez jantziya;

 Bizi izan zan urdin, eta

 Guziz miragarriya;

 Bada beti on-egiñak

 Arkitzen du sariya.