Menditar baten kantua

Echegaray, Karmelo

 Urruti nere menditik

 Joan nintzan dirutu nairik:

 Urrutiyetan laster biotza

 Naigabez erdibiturik,

 Gelditu nintzan tristerik,

 Pake santua galdurik.

 Nere biotza zegoen

 Euskal-erriyan pensatzen,

 Egun guztiyan, gaubaz oro-bat

 Beti zitzaidan oroitzen,

 Zer gozo nintzan bizitzen

 Aurcho nintzanean emen.

 Gogoan nuen echea,

 Gaztañ-artean gordea:

 Mendiska baten agertutzen zan

 Eleiza chukun maitea,

 Bertako-ezki il-dorrea,

 Ainbat oroitzez betea.

 Arkitzen nuen guztiya,

 Zan neretzat mingarriya:

 Denak gogora ekartzen zidan

 Mendiyan nuen biziya,

 Ango pake naigarriya,

 Ango zorion eztiya.

 ¡O mendi biyotzekoa!

 ¡O nere kabichuloa!

 Zugan neretzat diz-diz egiñik

 Dago izate gozoa,

 Ala nola intz-tantoa,

 Apaindurikan ostoa.

 Chori bat bere kabiyan,

 Dago pozez lertu naiyan:

 Ala ni ere arkitutzen naiz

 Nagoenean mendiyan,

 Gaztaña zarren azpiyan,

 Aitonen jayo-tokiyan.

 Emen igande goizean,

 Mezara ezkillak deitzean,

 ¡Zenbat oroitza gozagarrizko

 Senti ditut biotzean!

 ¡A zer poza barrenean

 Eleizarako bidean!

 Orduan egun-sentiyak

 Argi-zituen mendiyak:

 Ezkill-soñuaz batera zuten

 Gogoz kantatzen choriyak;

 Loreak, intzez bustiyak,

 Zabaltzen zeuden orriyak.

 Dena zegoen ederrik,

 Guztiya pozez beterik:

 Intza, loreak, choriyak, dena

 Zoriona kantaturik,

 Baña guztiyen gañetik,

 Ni negoen atsegiñik.

 Ez naiz, ez, Jauna, geiago

 Nere menditik joango:

 Aitzurrak nere lagun dirala

 Baserriyan naiz biziko,

 Zuri eskerrak emango,

 Pakez bete nazulako.