Erbestetu baten aubenak
Echegaray, Karmelo
Biyotza penaz, anima triste,
Begiyak malkoz beterik,
Emen nago ni, pentsamentua
Jayotz-erriyan, josirik.
Emen nago ni, penaz ta miñez.
Sort-erriyari begira;
Nago, joan nairik aur nitzanean
Jostatzen nitzan tokira.
¡A zer pena dan egon bearra
Sort-erritikan aldenik!.
Dirudi, batek ez daramala
Berekin miña besterik.
Ikusten ditu chori pollitak
Chorrochioka sasiyan;
Ikusten-ditu belcharg ederrak
Pozez bustitzen ibaiyan;
T' alaz guztiyaz, pena bakarrik
Sentitutzen da barruan,
josirik dauka sort-erriyaren
Oroitza bere goguan;
Josirik daukan eran, choriyai;
Kabichoaren oroitza;
Dirudiyela sort-lurrarentzat
Bakarrik dala bizitza.
¡Nork lezakean aizechoaren
Egaan bitartez itzegin!
¡Nork lezakean erri maitea
Eramatea berekin!
Au banezake, nere biyotzak
Zer poza luken sentiko!
Zu banezake ¡nola liraken
Nere begiyak piztuko!
¡Zer otsarea ¡ai! lezakean
Sutuko-nigan orduan!
Zer atsegiña, zer poz aundiya
Sentiko nuken barruan!.
¡Jayotz-echea, bere gañean
Ikusitzen dan mendiya,
Sort-uriyari muñ-egiñikan-
Igarotzen dan ibaiya.
Ezpañ legorrak busti giñuzen
Iturri leyar urdiña,
Itzal gozoa ematen zigun
Zuaitz oseptsu liraiña.
Ogengabeko aurtasunean
Ibiltzen giñan zelaiya
Nola jostatzen giñan-ikusi-
Zuen mendiska parkoiya.
Danak ¡bai! danak, maitaro
Dauzka biyotzak gorderik
Beti berakaz oroitutzean
Tupotzka dago, pentsarik.
Ainbat maitamen dituen
Emendik urrun daudela;
Jendetartean egonagatik
Bakar ta triste dagola...
Zergatik ¿nola poztu liteke
¡Ai! erbestean biyotza?...
Nik, beintzat, ez det sentitzen ezer
Ezpada pena mingotza.