Pazkoko komunionean

Donibaneko neskatxa

 (Donibaneko neskatxa batek moldatu bertsoak)

 Berthutea, ez othoi zu, ez urrun nereganik,

 Gerla Satani egiteko behar baitzinduzket nik;

 Zure eskasez, ni balentzan eman nau iziturik.

 Ah! zu nerekin bazaitut, ez duket ez beldurrik.

 Orai artean ibili naiz munduan itsuturik,

 jaunaren manamenduak arras ostrikaturik;

 Heldu naiz aldaretarat, urrikiz hunkiturik,

 Berthutea, zutaz, ordean, osoki harmaturik.

 Aldaretara ethorri nahi nuke, ez urrundu.

 Zuk, ordea, berthutea, behar nauzu tiratu.

 Nahi nuke bethikotzat aldare hetan pausatu,

 Zuk bainauzu, jesus maitea, nohala konbidatu.

 Nork behar zintuzke beraz, zu, jauna, errefusatu,

 Kriminel baten bilhatzen zarenean nekhatu?

 Tronpa ez nadin berthutea, othoi lagun nazazu;

 Zu behar baitzaitut, jesus ene jabia, maithatu.

 Zure galdeak, oi, jesus, Bihotza hunkiturik,

 Heldu naiz ni zure ganat, urrikitan sarthurik.

 Nere faltez suspiretan orai nago zaurthurik,

 Aldarearen (aitzinean) nigarretan urthurik.

 Enetzat zeren baitzaitut nik hemen janharia,

 Berant balinbada ere, naiz hunat ethorria.

 Ez dut nik bertze jaberik baizen jainko bizia;

 Ostia saindu huntan da gerizean jarria!

 Oi, han mirakuilu handi eta espantagarria!

 jainko bat nere janhari zerutikan jautsia!

 Zu othoizten zaitut, jesus, eman dazu grazia.

 Ah, zure errezibitzeko izan nadin garbia.

 Zuretzat behar dut zure banketa nik dastatu,

 Zeren enetzat baituzu zeronek antolatu;

 Amodiozko khar batian behar dut beraz sarthu,

 Edo ez dut behar jaterat ausartatu.

 Zinuelarik ikhusten ene gaixtotasuna,

 Niganat ethorri zare guzia zu zarena;

 Egon zaiten ene baithan garbi nazazu, jauna;

 Enetako, orhoit zaite, odola eman duzula.