Jesus aurrari
Bussi, Luigi
Zeru goitikan aska batera
jeisten zeran aur maitagarriya:
Otzak, ikaraz ikusten zaitut
Zu, eguzkiyen argilariya.
¿Nola da au, baña, Jesus nerea?
¿Zer maitetasun dezu barruan,
Añ goitik jechi, eta jartzeko
Umildurikan zauden moduan?
Ezagutzen det ordea, zer dan
Zuk nai dezuna, nere maitea:
T' ala, bazaude dardaraz otzak,
¿Ez dezu naiko ni urbiltzea,
Eta maitaro, musuz ta malkoz
Zure oñchoak berotutzea?
¡Beira zadazu, malko samiñak
Dariozkaten begichoakin,
Barkaziyoa, negarrez dauden
Denai eskeintzen diotenakin!
Seask' ontara dira etorriko
Artzaiyak eta bai-ta erregeak,
Aurchoak eta gizon gogorrak,
Ala aberatsak, nola pobreak;
Eta guganonz, maitetasunez
Zabal dauzkatzun beso chikiyak,
Egunen baten agerko dira
Egiñaz gauza jaungoikotiyak:
Deseginduko dituzte ekaitzak,
Jende-taldeak bedeinkatuko,
Itsuak argi biurtuko, ta
Lurpean dauden illak piztuko.
T' añ aur bazera gaur agertzen da,
Zugana, bildur iduki gabe,
Nai dezulako denak joatea,
Bada bakarrik da zure jabe
Gozotasuna, biguntasuna,
Maitetasuna garrez betea,
Esanaz denai: «Ez bildur izan,
Ni naiz ¡ni! zuen anai maitea:
¿Ez dakutsute lasto char oek?
¿Ez dakutsute aska nerea?
¿Ez dakutsute emen nere Ama?
¿Zergatik, bada, bildurtutzea?