Itzalen zauria
Beloki
Oiñots illaunaz zatozan
arrastiko argi biguna,
geratu zaitez nirekin,
zeru-dizdir urreduna,
zu barik izuz bainabil,
gogoa larri ta ituna,
zu barik ez dot bizi nai,
neure begien kutuna.
Bildur naz, bildur, ai ene...!
urreratzean isillez
gabeko besana illuna
arima-argiak eraillez
Orduantxe sentitzen naz
izu bizian dardarez,
asperen geldi isilletan
asten nazala negarrez
Gabeko leize itzaltsutik
sagu-zaarren antzekoak
izu-erreskadan yatordaz
nire galduriko atzoak.
Noiz ezagutuko ditut
itxaropenez zoroak,
inguruko illunpetan
apa-laztanen egoak!
Noizean bein ezustean
agertzen yataz izarrak
ortzian zear igorriz
mezu baten irriparrak.
Baiña arin biurtzen dira
aztutako lora igarrak,
barriro astintzen nabela
dardar otzezko nigarrak.
Ez naizu bakarrik itzi
arrats-beerako bitxia,
bildur naz, bildur, ai ene...!
gogoa baidot autsia...
Laztandu nire oroimena,
maite zaitudan argia,
uxa nigandik urruti
gabeko itzalen zauria...!
|