Emen urrutik ontan

Batiz, Nikolax (Xalokin)

 Emen urruti ontan

 Zail zait jakitea

 Nola bizi dan gure

 Aberri maitea.

 Ez dakit zutik dagon

 Baserri etxea,

 Edo bere ormakin

 jo ba du lur-bea.

 Sasiz beterik zegon

 Ni or nintzanean;

 Suge ta pizti txarrak

 Zebiltzan barnean.

 Len bei ta txalena zan

 Korta zabalean,

 Abere basatiak

 Zeuden aterpean.

 Orrela zenbat etxe

 Tankera larrian

 Orain arkitzen diran,

 Or Euskal Errian,

 jakitea nai nuke

 Emen atzerrian,

 Naizta olan min artu

 Nere biotzian.

 Ainbat soro ta lur-sail

 Len ondo landuak,

 Zergatik daude orain

 Guztiz zapalduak?

 Biztuko ba'lirake

 Gure aurrekuak,

 Miñez ilgo lirake

 Berriz gizajuak...

 «Nun dira gure lanak,

 Gure alegiñak...?»

 Galdetuko lukete.

 «Nun gure lei ziñak...?

 Denak irentsi ditu

 Aurrera jo-miñak,

 Bat-batean ondatuz

 Guk nekez egiñak...!»

 Mundua gosez dago,

 Ta janaririk ez...

 Umeak eta zaarrak

 Oiuka, negarrez:

 «Ogi pixkat nai dugu...

 Eman, ba, mesedez!

 Errukitu guzaz... il

 Ez gaitezan gosez...!»

 Baserritako lurrak

 Uzta eman nairik,

 Baiñan baserrirako

 Ez da langillerik;

 Ta guk ez ba'damagu

 Geron izardirik,

 Lurrak ez du emango

 Guretzat ogirik.

 «Kopetako izardiz

 Zeuk irabazia,

 Izanen duzu lurrak

 Damaizun ogia... »

 Ori da Jainkoaren

 Agindu bizia,

 Bainan gaur mundutarrok

 Daukagu aantzia.

 Ta betetzen ez ba'da

 Jaunak agindua,

 Laster dugu mundu au

 Goseak aitua;

 Naiz eta bestelakoz

 Egon ornitua,

 Lurrak eman bear du

 Bizitzarakua.

 Esnatu gaitezen, ba,

 Euzkotar maiteak...

 Jo berriro mendira...

 Jaso an etxeak...

 Lurrak aziko ditu

 Indartsu semeak,

 Baserrian ez bait-du

 Lekurik goseak.

 Oldozkunok datozkit

 Gaur buru barnera;

 Beokin noazute

 Orra lur maitera

 Bertso kaxkar auekin

 Zuei laguntzera,

 Nik al dutan neurrian

 Aldezten EUSKERA.