Burruka
Baraiazarra, Josune
Gure zital eta beltzak
lurrean luze gorputzak
amaika gazte arrapatzen du
bertan eriotzak;
bala bizkor ta zorrotzak
zulatzen ditu biotzak
iz-zori artan iņork entzun ez
azkenengo abotsak.
Lagunak abandonatu
aurrera gudan jarraitu
lurrak bakarrik an bertan bizkar
gaiņea opatu
lurrak eroriak artu
lagunak arekin aztu
norbaitek badu gogo ta astirik
bertan lurperatu.
Laguntzeko azkenean
iņor ez aldamenean,
goian zerua ta bean lurra
iltzen dagonean
luze lurraren gaiņean
aurkitzen den egunean
iņork e ez du otoitz egingo
aren izenean.
Azken arnas ematean,
deika asi bat-batean
senideren bat agertutzen den
deia entzutean;
senideak, nunbaitean
bizi diran bitartean,
jakingo dabe bera il zala,
alako batean...
Onela doaz banaka
amaika ta millaka
batak bestea apurtu arte
antxe disparoka
aurera gogor burruka,
ildakoei lurra uka
milla ezbear bere kolkoan
gerreak badauka.
Guda ori amaitutzean
etxera esku utsean
jantzi askorik ez dakarrela
euren gorputzean;
an daude goiz ta arratsean
noiz etorriko etxean;
ai zer poztasun emate askok
senarra agertzean!
Amaika aur aita barik
emazte asko bakarrik
ainbat guraso semeak ilda
samiņez beterik;
bada naikoa pesterik
gosea ez ta besterik,
beartsuentzat gerrak badakar
naikoa naasterik.
Au une bildurgarria
guda batek ekarria
askorentzat eriotz gogor ta
ikaragarria,
sarri gose-egarria
ta biotzeko larria
guda zer den dakianak eman
du bere berria.
