Inspektore tobaritxa!

barka poxelatzea.

Mila esker,

lasai,

zutik geldituko naiz.

Oso gai mingarria

aipatu nahi nizuke:

zer leku hartu behar duen

poetak

langileen lerroetan.

Dendak eta lurraldeak

dituztenen antzera

nik ere ordaindu egin behar omen ditut

zergak.

Zuk bostehun eskatzen didazu

urterdian

gehi hogeitabost

garaiz ez aitortzeagatik.

Nire lana

beste edonorena

bezalakoa da.

Beha

zenbat galera

zenbat gastu

ezartzen dudan produkzioan.

Zuk badakizu noski

«puntuak»

esaten zaien horietaz.

Lehen lerroaren amaiera

baldin bada «aita»

orduan, hirugarrenean,

silabak berdinduz

«maitamaitamaitaita»

bezalako zerbait

idatzi beharko da.

Zure hizkeran

puntua txeke bat da

bertso lerroak tartekatuz kobratzekoa

eta harrotu behar dituzu

aurrizkiak eta atzizkiak

deklinabidearen kutxa hutsa,

flexioak.

Hartzen duzu hitz bat

eta bertsoan sartu nahi duzu

baina sartzen ez eta

bultza egiten badiozu

apurtu egiten da.

Inspektore tobaritxa:

hitz ematen dizut

poetak garesti ordaintzen dituela

hitzak.

Gure hizkeran

puntua kupela da.

dinamita bete kupela,

eta lerroa metxa da.

Lerroa sutu

eta lehertu egiten da puntua,

eta bertsoak

hegan eragiten dio

hiriari airean.

Non aurki,

eta zer preziotan,

lehertu eta bertan zuri jotzen duten

puntuak?

Menturaz

bost besterik ez dira izanen

entzun eta kantatu gabeko puntuak,

Venezuelaz haratago

galduak.

Abiatzen naiz bila,

hotz ala bero

aurrerapenek, maileguek eta zorrek lotua.

Tobaritx

egizu kontu

bidaia txartela.

Poesia

guztia

ezezagunari buruzko bidaia da.

Poesia

ratioaren estrakzioa duzu.

-Urtebeteko lana

gramo bat ateratzeko.

Hitz bakar bat lortzea

mintzoaren lehengaien

milaka tonatarik.

Baina zein sumingarria

hitz hauen errea

hitz heze

ketsuaren

aldean!

Hitz hauek

milaka urte

mugitzen dituzte

milaka bihotz.

Noski

maila desberdineko

poetak gaude.

Aunitzek,

esku trebeko

prestidigitatzaile,

bertsoak botzen dituzte ahoz

beretik eta bestetik.

Eta zertan aipa

liriko irenduak.

Inoren bertso bat sartu

eta pozik.

Hori

lapurreta

eta xahuketa da

beste bat gure herriak

pairatzen dituenetan.

Okaztatzeraino

laudaturiko

bertso eta ahaire horiek

guk

eginiko

bi edo hiru bertso onen

bestelako gastuetan

sartuko ditu historiak.

Esan ohi denez

gatz kilo ugari

jan beharko dituzu

eta ehun zigarro pipatu

hitz bitxiena

atera artean

humanitatearen

zuztar sakonetarik.

Murritz

itzazu bada zergak,

ken

gurpil zero bat

zergari.

Errublo bat eta laurogeita hamar kopek

egiten dute ehun zigarrok.

Bat eta hirurogei

sukalde gatzak.

Galdera askotxo ditu

zure formularioak:

Bidaiatu duzu

ala ez duzu bidaiatu?

Eta zer gertatuko da erantzunen banizu

azken hamabost urte honetan

hamarren bat Pegaso

lehertu ditudala,

zer?

Har ezazu

neure lekua,

egizu kontu zerbitzariak

eta ondasunak.

Zer erantzunen didazu

esaten badizut

herriaren buruzagia naizela

eta aldiberean

haren morroi?

Langilegoa

geure hitzetan harrotzen da,

lumaren motore

gara proletarioak.

Arimaren

makina

higatu egiten da urteen buruan.

Orduan diote:

hoa hemendik

artxibora.

Gero eta gutiago maitatzen duk,

gutiago arriskatzen haiz

eta denborak

abiadura hartuta

talka egiten ziok hire kopetari.

Orduan heltzen da

amortizazio handiena,

arimaren, bihotzaren

amortizazioa.

Eta eguzkia

apo gizen hori

elbarririk eta eskalerik gabeko

etorkizunean altxako denean

usteldua

egonen naiz

ezpondaren batean hila

dozenaka lagunen

ondoan.

Egizu

nire

azken batezbestekoa:

Diotsut,

ez dut gezurrik esanen:

oraingo bizizaleen

eta koipezaleen artean

bakarra

izanen naiz

ordainezineko zorretan.

Gure zorra

kobrezko eztarri baten tututzea bezala da

xuhurkeriazko lainope honetan

ekaitzak irakiten.

Poeta

beti zaio unibertsoari zordun

bere oinazearekin

ordaintzen ditu

sarigainak

zergak.

Zordun natzaie

Broadway-ko neonargiei

Bagdadi-ko zeruei

Armada Gorriari

Japoniako ginga-ondo lorategiei

oraino

idatzi

ezin izan dudan orori.

Azken batean

zertarako kapelu bat jantzi

Sena ibaiari?

Tira ezazu puntuaz

eta trumoika ezazu erritmoaz.

Poetaren hitza

zuen berpiztea da,

zuen hilezkortasuna,

inspektore tobaritxa.

Ehundaka urte barru

paperezko marko batean

bertso bat hartu

eta denbora hau berpiztuko dute.

Eta egun horretan

sortuko da

harrigarrizko distiraz

eta tinta usain garratzez

bere lurrunean bilduko zaitu,

inspektore jauna.

Zuk, gaur egunekoaren biztanle

amorratua zarenez

lor ezazu Garraio Batzordean

eternitaterako txartela,

kalkula ezazu

nire bertsoon eragina,

zati ezazu

nire soldata

hirurehun urtetan.

Haatik etorkizunean

norbaitek zotin eginen du

zutaz oroiturik.

Ez.

Egun

poetaren puntua

fereka ere bada,

konsigna,

baioneta,

zartagailu.

Inspektore tobaritxa!

bosta ordainduko dut

atzean dituen zeroak gurutzatuta.

Legez

nik

leku bat eskatzen dut

langile

eta nekazari txiroen

lerroetan.

Eta uste baldin baduzu hau

besteren hitzak

erabiltzen jakitea

besterik ez dela,

orduan, tobaritxok,

hemen daukazue nire luma

eta idatz ezazue

zeuek

nahi duzuena.