Joan zatzaizkigu,

esaten ohi denez,

beste mundura.

Hustasuna...

Bazoaz hegan

izarretan

leku hartzera.

Honez gero ez dago diru mailegurik

ez tabernarik.

Lehorte hutsa!

Ez, Esenin,

ez naiz isekaz ari,

eztarriko

zotal hau

ez da trufa.

Ikusten ditut

zure besoak laxo

eta esku ebakia

zure hezurren

zakuan balantzaka.

Hots!

Geldi!

Burutik egin zaizu?

Masailak

heriotzazko igeltsuz

estaltzen utzi?

Zuk,

mundu honetan

beste inork ez bezalakoak

antolatzen

zenituenak?

Zergatik?

Zertarako?

Harritu naiz benetan.

Kritikoek xurluxatzen dute:

errua honena

horrena eta besterena da

eta batez ere

langileekiko bategin ezarena.

Ondorioz

ardo

eta garagardo sobera.

Bohemia

langilegoaz

aldatuko bagenu

langilegoak

eraginen zintuzke

eta kito liskarrak.

Limonadaz

asetzen ote du bada

langilegoak egarria?

Langilegoa ez da ergela

edateari uko egiteko.

Alegia,

laguntzaile izan bazenitu

«Erne»ko batzuk

asko hobetuko zenukeen

mezua

egunero idatziz

ehun lerro

aspergarri

Doronin-ek bezala.

Nire ustez,

halako ameskaiztoa

bete izan balitz

askoz lehenago

urkatuko zinen.

Hobe da vodkaz hiltzea

asperduraz baino.

Ez dute galera honen

helburua argituko

ez sokak

ez labanak.

Menturaz

Anglaterre-renean tinta izan balute

ez zenukeen zertan

zainak ebaki behar izanen.

Imitatzaileak poztu dira:

Bis!

Bazirudien pelotoi oso batek

egin behar zuela

bere buruaren aurkako atentatua.

Zertarako auniztu

suizidak?

Hobe genuke

tintaren produkzioa auniztu.

Orain

betirako

itxi da

mihina hortz artean.

Nekagarria

desordukoa

misterio hauetaz jardutea.

Herriari,

hizkuntzaren sortzaileari,

hil zaio

bere ikasmutil moxkor

berritxua.

Badaramate

aurreko hobiratzeen

bertsoen txatarra

ia aldatu gabe.

Puntu kamutsak tinkatzen dituzte

arbak bezala

hilobietan.

Omenaldi hau

merezi ote du

poetak?

Zuri oraindik

ez dizute prestatu

oroitarririk.

Non

brontze ozena,

harriaren ertzak?

Baina oroitzapenen langa ondoan

utzi dute

gorazarreen

eta oroitzapenen

zarama.

Zure izena

zapi guztietan urtu dute

mukiz.

Zure hitza

adurretan salmodiatu du Sobinov-ek

urki ustel baten atzetik

agerita:

«Hitzik eta hasperenik gabe

laguna»

E!

Hitz bi esan nahi nioke

Leonidas Lohengrinitx horri.

Jazartuko nintzaioke

builoso eta liskarti:

- Ez dut onartuko

bertsoa

adurrezta

eta maskal ezazuen.

Gortuko nituzke

hiruko fistukada batekin

eta aipatuko nizkieke

ama

amona

jainkoa!

Talenturik gabeko jendaila horrek

ihes egin dezan

beren jaka ilunak bela eginik,

Kogan ere norabait ezkuta dadin

bere mustaxekin jendea akuilatuz.

Oraingoz

zarama da

ugariena.

Lan asko dago,

denbora behar.

Aurrena

bizitza

aldatu behar da

gero

aldatutakoan

eginen diogu bertsorik.

Gogorra zaio sasoi hau

lumari,

baina esaidazue

zuek

elbarri eta ezinduok

non

noiz

zein handik hautatu zuen

biderik lauena eta leunena.

Hitza,

giza indarraren

komandante buruzagia,

aitzina!

Denbora gure atzean leher dadin

kanoiaren bolak bezala.

Denborak herrestan eraman dezan

egun zaharren kalparra.

Planeta

ez dago gertu

alaitasunerako.

Etorkizunari

kendu behar zaio

alaitasuna.

Bizitza honetan

hiltzea ez da zaila.

Zailagoa da aunitzez

bizigintza.