Baserritarra eta lorea

Arrugain

Zutunik dago baserritarra

Bere besetxe ondoan,

Aurreko zelai zabal alaian

Zugatz ta lorak ikusteagaz,

Gogo-gogotik oldozka.

Lora polit bat begiz yotean,

An doa zuzen artzera.

Atzamar bigaz ausi, laztandu,

Ta poztasunez biotza gainduz,

Bitxia dakar etxera.

Ontzitxo baten, ur otz gozotan,

Lorea gorde nai leuke;

Baiña bertotik, berba motelaz,

Lora gaizoa zotin artean,

Onela dantzut itz eiten

—Gizon maltzurra, biur-gaiztoa

Benetan zure oroitza;

Zelaian pozik bizi nintzala,

Atzamar dongaz, gogo zitalaz,

Urratu zeunstan biotza.

Ontzitxo ziztrin auskor onetan

Nere gorputza sartuaz,

Atsegin-pozez or bizi zara,

Egun ta gabaz barre algara

Eiteko gertu zakustaz.

Zure begiok edertasunez

Gozatu guraz zabiltza;

Eroa zara, zentzun bakoa,

Gizajo utsa, buru beroa;

Zetako nere bizitza

Ausi zenduan era orretan?

Etzeunkan beti lorea,

Eder ta txukun zelai erdian,

Goiz ta arratsalde, egun guztian,

Atsegin biziz betea?

Orain zer, bada? Eztozu ikusten

Nere arpegi zimela?

Begientzako gorrotogarri;

Usaiña guztiz gal neban barriz.

O, gizon zoro tentela!

Poz-atsegiñok eskuratzeko

Ekar ninduzun zelaitik,

Poz-atsegiñok amaitu yatzuz,

Eder-jantziok ausi ta urratuz,

Zelaian bertan utzirik.

            ONDORENA

Gizona beti gizon izango,

Gogo poztasun egarri;

Men guztiekaz atsegin gura,

Ta eroturik beko zoruna

Arrapatzeko urduri.

Baiña atsegiñok igeskor izan,

Munduko gauzak ilkorrak;

Esku-eskuan doguzala-ta,

Poz andienaz ibilten gara,

Ta, poztasunak an doaz!